آدم اگر خوشگل باشد، در همان نگاه اول مورد قبول واقع می شود و دیگر نیازی نیست برود خیلی کتاب بخواند و خیلی چیزها بلد باشد تا در یک بازه ی زمانی اغلب طولانی و کسل کننده، زیبایی های اصیل تر و ماندگارتری همچون دانایی و توانایی برای خودش دست و پا کند. برای یک آدم زشت و بی ریخت اما دانشمند، حتی کلی سعی و تلاش لازم است تا چنین فکری را که "زیبایی باطنی به زیبایی ظاهری ارجحیت دارد" را جا بیندازد. که معمولاً یا به کلی جا نمی افتد و یا خوب جا نمی افتد و آدمهای نسبتاً متقاعد شده، همچنان در لحظات حساس و باریکه راه های لب پرتگاه می لغزند و یکهو خودشان را زیر پای "آی خوشکله ها" می یابند و اگر نگاهی به آن پایین بیندازند، خواهند دید که ای بابا، دامن هم که دیگر تنشان نیست!!!